Zijn wichelroeden wetenschappelijk bewezen?

De these van de wichelroedelopers dat aardstralen zorgen voor het uitslaan van hun roede zijn nog nooit gestaafd. In de fysica is er trouwens al helemaal geen plaats voor een nog onbekende maar invloedrijke stralingssoort. Het uitslaan van de wichelroede is trouwens geen mysterie. Daarvoor is het reeds honderd jaar bekende Carpenter-effect voor verantwoordelijk. Het gaat om een ideomotorische beweging. Door de voorstelling of de waarneming van bewegingen worden in de spieren tonusveranderingen veroorzaakt die onwillekeurig tot de voleindiging van de beweging voeren. Als een wichelroedeloper een uitslag verwacht dan slaat de roede ook uit en ze zal steeds op dezelfde plaats uitslaan, net daar waar hij of zij een waterader of een stoorzone verwacht. Steekt er echter toch geen vooralsnog onbekend fenomeen achter de uitslaande wichelroeden? Om dat te testen werden talloze experimenten uitgevoerd. Wichelroedelopers moesten bijvoorbeeld proberen vast te stellen of er door een buis water liep. Om zeker te zijn dat de wichelroedeloper op geen enkele andere manier iets over de toestand van de buis kan weten moet de test dubbel-blind gebeuren. Zo vond in 1989 in Duitsland, gefinancierd met 400 000 mark van het Ministerie van Onderzoek en Technologie, een onderzoek plaats waarbij volgens de onderzoekers in twee van de vier experimenten vermeende zwak positieve resultaten geboekt werden. Er was echter veel kritiek in verband met de opzet, de statistische verwerking en vooral het ontbreken van toereikende controles. Onafhankelijke evaluatie van de resultaten kwam tot de conclusie dat het om niet meer dan toevalstreffers ging. Ook tests door diverse skeptische onderzoekers (zoals in Duitsland en Vlaanderen), wisten geen wichelroederesultaten te onderscheiden van toevalstreffers (bij water dat door buizen stroomt of bij het terugvinden van voorwerpen naar keuze uit afgesloten kisten). In alle gevallen waren de wichelroedelopers bij aanvang ervan overtuigd dat het een eenvoudige klus zou worden. Uit de resultaten bleek dat men net zo goed had kunnen gokken of een muntstuk werpen. Alle onderzoeken over de hele wereld, dubbel-blind en gecontroleerd, in het wichelmatig zoeken naar water, goud of elektrische leidingen, hebben altijd en overal negatieve resultaten opgeleverd. Het valt dus ook te betwijfelen dat het opsporen van kwalijke (aard)stralen - zo die al bestaan - tot de capaciteiten van de wichelroedelopers zou behoren.

Het lijkt me gewoon bizar dat zoveel mensen het doen, want ik kan er geen wetenschappelijke basis voor vinden.

Er is geen wetenschappelijk antwoord gevonden in de tekst

Niets meer en niets minder dan toeval De wichelroede wordt al honderden jaren gebruikt om water te vinden, maar bijvoorbeeld ook goud en verschillende andere zaken. Het punt is alleen, als je het echt objectief gaat onderzoeken, dubbelblind, dat het dan nooit tot iets heeft geleid. Verscheidene onderzoeken concluderen dat de wichelroede niet werkt en dat het om niets meer en niets minder dan toeval gaat. Volgens Olsthoorn heeft dat te maken met de psychologie van de mens, we onthouden altijd iets dat wel lukt en vergeten het als het niet lukt. Onderzoek naar de werking van de wichelroede wordt nog steeds gedaan. Olsthoorn vertelt dat er een grote prijs wordt toegekend aan mensen die kunnen bewijzen in dubbelblind onderzoek, dat de wichelroede werkt.